Ιστορίες της Γειτονιάς: Μιχάλης Μανιάτης
Ο Μιχάλης Μανιάτης, ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς της δεκαετίας του 80, έχοντας ξεχωρίσει για τις ερμηνείες του στις ταινίες «Άγγελος», «Ρεμπέτικο», «Λούφα και παραλλαγή», μοιράζεται τη δική του ιστορία από το κτίριο του Athens Flair.
Γιατί επιλέξατε να μείνετε με την οικογένειά σας στο οίκημα του Athens Flair?
Ο λόγος που διάλεξα να μείνω στο σπίτι της οδού Δελφών & Διδότου ήταν γιατί αυτό το σπίτι μου θύμιζε πολύ το πατρικό μου. Αναζητούσα ένα σπίτι οικείο, ένα χώρο ζεστό και ξεχωριστό. Από μικρό παιδί ζούσα σε μονοκατοικία, οπότε είχα συνηθίσει την αυτονομία που προσφέρει.
Όταν ήρθε στην αντίληψή μου ότι το σπίτι αυτό είναι προς ενοικίαση, τότε όλα λειτούργησαν συνειρμικά και καρμικά για μένα. Η συγκυρία με οδηγούσε και πάλι σε αυτό το σπίτι. Σε αυτό το τόσο ξεχωριστό σπίτι το οποίο είχα επισκεφτεί αρκετές φορές ως παιδί. Η οικογένειά μου είχε προσωπικές σχέσεις με την Έλλη Λαμπέτη οπότε βρισκόμουν συχνά στο σπίτι της τα χρόνια που έζησε εκεί, στα χρόνια της πρώιμης εφηβείας μου, με αφορμή διάφορα καλέσματα και γιορτές. Η Έλλη Λαμπέτη με γοήτευε από μικρό παιδί. Ήταν ένας άνθρωπος πραγματικά μαγικός, μια ξεχωριστή καλλιτεχνική προσωπικότητα. Κατά κάποιο τρόπο νιώθω ότι αυτό το σπίτι με είχε μαγέψει από παιδί- ήταν ένα περιβάλλον τόσο μαγικό!
Η επιλογή μου λοιπόν να ζήσω σε αυτό το σπίτι ένιωθα ότι ήταν μονόδρομος, αψηφώντας το υψηλό ενοίκιο αποφάσισα να μείνω εκεί με την οικογένειά μου.
Να ζεις σε αυτό το χώρο, είχε μια ‘’ωραία’’, μια ξεχωριστή ενέργεια. Φιλοξενούσα φίλους και συνεργάτες από το εξωτερικό και όλοι ένιωθαν αμέσως ‘’σαν στο σπίτι’’ τους. Δεν τους γοήτευε μόνο η ξεχωριστή αρχιτεκτονική του κτιρίου, αλλά η γενικότερη αύρα αυτού του σπιτιού. Το σπίτι αυτό με εξυπηρετούσε και ως χώρος εργασίας, είχα καθημερινές συναντήσεις με σκηνοθέτες, μέλη του συνεργείου μου, ηθοποιούς, καλλιτέχνες…ήταν μια ‘’σφηκοφωλιά’’ από ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων.
Ποια χρόνια ζήσατε εκεί?
Στο σπίτι αυτό έζησα 3 χρόνια, το 1985 μέχρι το 1989! Τρία χρόνια έντονης δημιουργίας και αγάπης.
Οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής, τι εικόνες & αρώματα σας φέρνουν στο μυαλό?
Αυτό το σπίτι μου φέρνει στο μυαλό πολλές αναμνήσεις….και το κυριότερο ένα αίσθημα απίστευτης ζεστασιάς. Η γη, το ακίνητο, η σκάλα, τα δωμάτια…..τα πάντα μου προκαλούν ένα αίσθημα συγκίνησης και ζεστασιάς. Οι αναμνήσεις εκείνης της εποχής ήταν: οι νεραντζιές, η αίσθησης της γειτονιάς…μια μαγική γειτονιά, με μια διαφορετική μαγεία…εξίσου ελκυστική όσο το σπίτι αυτό.
Όποιος ερχόταν στο σπίτι μαγευόταν από την αίσθηση του σπιτιού. Στο μυαλό μου έρχεται πάντα η εικόνα…..της επιβλητικής μαρμάρινης σκάλας και αλλά και της αριστοκρατικής εσωτερικής ξύλινης σκάλας.
Το σπίτι της οδού Δελφών μου θύμιζε τόσο πολύ το πατρικό μου σπίτι στην οδό Δεινοκράτους! Το σπίτι της οδού Δελφών άγγιζε αρχιτεκτονικά σχεδόν το Αθηναϊκό baroc ύφος της εποχής.
Τι συναισθήματα νιώθετε μετά την επίσκεψή σας στο Athens Flair- μετά τη σημερινή του μορφή?
Το σπίτι αυτό ήταν και παραμένει ένα σημείο αναφοράς στην Αθήνα. Όταν είδα ότι αξιοποιήθηκε ως ξενοδοχείο ενθουσιάστηκα! Προστέθηκε ένα πετράδι στο κόσμημα που λέγεται Αθήνα! Χαίρομαι τόσο πολύ που το κτίριο αυτό είναι ‘’open to pubic’’ και που όσοι επιλέγουν αυτό το ξενοδοχείο για τη διαμονή τους θα πάρουν λίγη χαρά…όμοια με τη χαρά που είχα και εγώ εκείνα τα χρόνια.
Είναι εξαιρετική πρωτοβουλία να αξιοποιηθεί το κτίριο ως ξενοδοχείο αναδεικνύοντας όλα τα χαρακτηριστικά του κτιρίου και διατηρώντας την παλιά αίγλη του κτιρίου. Το κτίριο αυτό αποτελεί ένα κτίριο πολιτιστικής κληρονομιάς, διαθέτει μια ιδιαίτερη ταυτότητα και ένα ιστορικό χαρακτήρα. Δεν το βλέπω απλά σαν ένα κτίριο, διαθέτει ‘’ ψυχή’’!
Πόσο έχει αλλάξει η Αθήνα/Κολωνάκι από τότε?
H Αθήνα όπου μεγάλωσα εγώ ήταν μια πόλη με ταυτότητα. Τότε υπήρχαν σπίτια με αυλές, νεοκλασικά, όμορφες εικόνες. Η πόλη έχει πλέον αλλάξει πολύ. Έχει δημιουργηθεί μια άλλη ώσμωση ανθρώπων…Για μένα, ως γέννημα θρέμμα Αθηναίος και Κολωνακιώτης το Κολωνάκι ήταν στην ουσία το ‘’χωριό’’ μου. Η πλατεία Κολωνακίου ήταν γεμάτη κόσμο της γειτονιάς, όπου όλοι λέγαμε τις ‘’ καλημέρες’’ μας, ένιωθα ότι ήμασταν όλοι μια οικογένεια, μια μεγάλη παρέα. Εκείνα τα χρόνια υπήρχε μια αλληλεγγύη, μια επικοινωνία ουσιαστική ανάμεσα στους ανθρώπους, μια ζεστασιά. Η Ελλάδα τα χρόνια εκείνα διατηρούσε ακόμη την ανθρωπιά της. Επισκεπτόμουν τη λαϊκή αγορά και συναντούσα γειτόνους, φίλους. Πλέον επικρατεί ένα απρόσωπο πεδίο.
Τη δεκαετία του 80-90 το Κολωνάκι δεν χαρακτηριζόταν από την οικονομική ευμάρεια των κατοίκων, ήταν μια φιλόξενη γειτονιά για να ζουν ανερχόμενοι και μη καλλιτέχνες, πολιτικοί, συγγραφείς, αλλά και καθημερινοί άνθρωποι. Ήταν όμως ένας πυρήνας καλλιτεχνικός, ένα πυρήνας ανθρώπων με δημιουργικό πνεύμα, ένα μείγμα ανθρώπων , ένας κόσμος που αλληλοεπιδρούσαν ο ένας με τον άλλο. Αυτό το στοιχείο έχει πλέον εξαφανιστεί πλήρως.
Ωστόσο η κοινωνία άλλαξε οπότε σταδιακά οι παλαιοί κάτοικοι του Κολωνακίου έφυγαν από τη γειτονιά και επέλεξαν να ζήσουν στα προάστια, γιατί δεν άντεχαν την αλλαγή και πλέον δεν ήταν το Κολωνάκι ‘’αυτό που ήταν τότε…’’. Κοινωνιολογικά ήρθε μια νέα αγορά και αυτή η αλλαγή ήταν έντονη για μένα. Δημιουργήθηκαν πολλά καταστήματα εμπορικά και καφέ/εστιατόρια. Έχει πλέον χαθεί η κομψότητα και η αυθεντικότητα της Αθήνας.
Έχετε να μοιραστείτε κάτι ξεχωριστό από εκείνα τα χρόνια?
Τα χρόνια που έζησα στο σπίτι της οδού Δελφών ήταν πολύ ευτυχισμένα χρόνια. Ήταν ένα χαρούμενο σπίτι, πάντα γεμάτο κόσμο και φιλοξενούμενους από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Να σκεφτείτε ότι η τραπεζαρία μας μπορούσε να φιλοξενήσει 24 άτομα.
Τα χρόνια που έζησα στο σπίτι της οδού Δελφών ήταν αμέσως μετά τις ταινίες του Ρεμπέτικο & Άγγελος, σε μια καθοριστική καλλιτεχνική στιγμή για την καριέρα μου.
Έζησα εκεί με τη τότε σύζυγό μου και την κόρη της. Η κόρη της τότε συζύγου ήταν τότε έφηβος. Πέρασε λοιπόν τα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας της σε εκείνο το σπίτι και ανέπτυξε την εφηβεία της με αξίες, αισθητικά /καλλιτεχνικά ερείσματα, γνώρισε το πρώτο της εφηβικό φλερτ, φιλοξένησε τα πρώτα της πάρτι και γενικά δημιούργησε υπέροχες αναμνήσεις για να την ταξιδέψουν στην ενήλική ζωή της. Το σπίτι αυτό άφησε ένα αποτύπωμα στον χαρακτήρα της.
Τα χρόνια που ζήσαμε στο σπίτι αυτό αποτελούν τις γλυκιές αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, μιας εποχής που είχε αγάπη, σεβασμό και δημιουργικότητα.
Αφήστε μια απάντηση